In de krant stond het heel groot. De stad Amsterdam ging haar de armoede aanpakken met nieuwe regelingen voor mensen die met heel weinig rond moeten komen. Maar komen de regelingen ook terecht bij de mensen voor wie ze bedoeld zijn?

Ik sprak laatst met een moeder die door een nare ziekte en de scheiding van haar man een enorme armoedeval heeft gemaakt. En zoals dat vaker gaat in een huishouden waarin je alle apparaten in dezelfde tijd hebt aangeschaft, houden ze er opeens ook allemaal tegelijk mee op.Koelkast, wasmachine en droger stuk, niet meer te repareren en wat moet je als minima dan? Hoe moet je dat allemaal bekostigen? Dan is het fijn dat de gemeente Amsterdam een regeling heeft waaruit jouw witgoed vergoed kan worden. Niet alle witgoed, maar de essentiële dingen zoals een koelkast, gasfornuis en wasmachine. De stad heeft 150.000 euro gereserveerd om mensen met een minimuminkomen in deze gevallen te kunnen helpen. Hartstikke fijn voor deze moeder, maar een maand later zit ze nog steeds zonder. Een maand, vraag ik haar, hoe kan dat dan? Waarom komt dat geld uit die regeling dan niet bij haar terecht? De regeling blijkt zo ingewikkeld dat zij er geen aanspraak op kan maken. Dat komt omdat de stad de uitgifte van dit bedrag aan een fonds overlaat. En dat fonds heeft als voorwaarde dat niet de Amsterdammer zelf een aanvraag in kan dienen, maar dat een instelling dat moet doen. In dit geval Cordaan of het Leger des Heils. Deze vrouw is al een maand bezig om erachter te komen of en hoe ze in aanmerking komt voor deze regeling en probeert nu al weken cliënt te worden van twee instanties waar ze voordien nog nooit iets mee te maken heeft gehad. Dat ze in een schuldsanering zit en daarvoor al verschillende keren haar hele financiële situatie heeft over moeten dragen, doet er blijkbaar niet toe, terwijl ze daar natuurlijk allang al weten wat haar inkomsten en haar vaste lasten zijn. Dit is alleen één voorbeeld van hoe we steeds maar regelingen bedenken om mensen verder te helpen; maarde mensen om wie het gaat en die de hulp het hardst nodig hebben, verzanden in een systeem en komen niet verder. Waarom maken we de hulp zo ingewikkeld? Laten we als stad dit voorbeeld ter harte nemen en kijken hoe we de regelingen die we hebben kunnen versoepelen waar dat kan. Als dat geld er is, wil ik het graag goed besteed zien, in plaats van dat het door ingewikkelde regels en bureaucratie op de plank blijft liggen. Als we voor ondernemers minder regels kunnen bedenken, waarom dan niet voor deze mensen?

Nevin Özütok